بسیجی تویی؟

            ... 

بسمه تعالی

روزهای سیاهی است.
روز سی خرداد، خودم را به میدان انقلاب رساندم. اوضاع همان طور بود که پیش از این گفته ام.
آنجا دیدم کنار خیابان، یک سری زن و دختر جوان ایستاده بودند. آنها آمده بودند برای راهپیمایی، اما همین که دیده بودند درگیری وجود دارد، مانند هر زن و دختر دیگری از سر ترس، خودشان را به کناری کشانده بودند و همان جا ایستاده بودند. دیدم چند تا افسر ارشد پلیس رفتند به طرفشان و اول با احترام و بعد با دراز کردن دستشان به طرف آنان خواستند آنها را از آنجا دور کنند. دیدم تعدادی از آن دختران جوان، چادری هستند. برای همین جلو رفتم و به عنوان اینکه مىخواهم به نیروهای پلیس کمک کنم، خودم را بین ماموران پلیس و آن زنان حائل کردم و شروع کردم به گفتن اینکه: بفرمایید از این جا بروید...
نیروهای پلیس وقتی من را با این تیپی که دارم، دیدند؛ خیال کردند از مسئولان بسیج هستم! برای همین کنار رفتند. نیروهای بسیج هم که همان اطراف بودند، دخالت من را که دیدند، به طرف ما دویدند و خیال کردند باید سریع به من کمک کنند! چوب و باتوم بود که به هوا بلند شد. انگار اصلا حواسشان بود یا نبود که این ها یک سری زن و دختر بىدفاع هستند. حتی یکی شان یک زنجیر موتور را توی هوا گرداند و در حالی که فحش های رکیک مىداد آمد که بزند... دیگر عرق آن بسیجی بودن سابقم، مهلت نداد؛ دادم به هوا بلند شد که: نزن ... نزن...! و دوباره این بار خودم را حائل کردم بین این نیروهای بسیج و آن زن ها... مردم هم جمع شده بودند... مردم که بیشتر جمع شدند، چوب و باتوم این نیروهای بسیج بالاتر رفت... خلاصله من با فرستادن هر کدام از این نیروهای بسیج به یک طرف و آرام کردن بقیه و شروع کردن به حرف زدن با خود آن زنها که: "باید شما بروید از اینجا" آنها را از کتک خوردن و شاید بازداشت شدن، نجات دادم...
آن زن ها وقتی دیدند من دارم با آنها با احترام حرف مىزنم، در حالیکه مىخواستند آنجا بمانند، اما قدم قدم شروع کردند به رفتن. نیروهای بسیج هم که دیدند من دارم بدون درگیری آنجا را خلوت مىکنم، رفتند عقب... اما سخنان خود آن زنها وقتی عقب مىرفتند برایم جالب و دردناک بود.
آنها مرتب به نوع قیافه من اشاره مىکردند و ضمن اینکه من را بخاطر ظاهر ایمانی و همین طور همکاری ام با نیروهای حاضر در آنجا، به شدت ملامت مىکردند؛ بعضا با گریه مىگفتند: ما از امروز به بعد دیگر هیچ ایمانی به شما و جمهوری اسلامی نداریم...
صحنه های دردناکی بود. باید جای من باشید تا بفهمید چه مىگویم. آن همه انتظاری که آنها از من و امثال من داشتند تا آنها را پشتیبانی کنیم که در برابر ستمی که به آنها شده، بایستند؛ تا کسی نتواند آنها را با چوب بزند در حالیکه زنانی هستند که فقط آمده اند سخن بگویند، تا از کسانی که فکر مىکردند جوانانی باایمان هستند این طور تحقیر و توهین و حتی کتک تحمل نکنند... وقتی با اشک به من نگاه مىکردند که چرا با ما این طور مىکنید.....
دلم آتش گرفت...
راستی کسانی که در سی خرداد آن کار را کردند، بسیجی بودند؟
تو جوان بیست و چند ساله که پیراهن روی شلوار انداخته بودی، و کلاه کاسکت موتور سرت بود، چوبی توی دستت مىچرخید و همه مردم را دشمنی مىدیدی که باید توهین شان کنی، تحقیرشان کنی، و کتکشان بزنی... تو بسیجی بودی؟
تو از بسجی بودن چه مىدانی؟
تو مىدانی قاموس بسیجی بودن، شرف است و مردانگی؟ ایستادن است در برابر هر ستمی و هر ظالمی؟ تو مىدانی حتی اگر یکه و تنها هم باشی، باید در برابر همه ستمکاران همه دنیا هم اگر شده، بایستی؟ آنقدر بایستی که همه ذرات وجودت از هم بپاشد، خون بدنت را فرا بگیرد، و روحت برای پرواز به سوی خدای همه بسیجیان، آماده شود؟
تو بسیجی بودی که مردمت را خونین کردی؟
تو بسیجی بودی که مثل گله هایی از کفتارهای وحشی، زنان و دختران جوان را مضروب می کردی؟ و دهانت پر بود از جملات رکیک؟
تو، بسیجی هستی؟
بسیجی کسی است که خدا هدفش باشد. تقوا روشش باشد، و مردانگی مرامش. بسیجی، شیر میدان مبارزه با ظلم است. بسیجی، جان مىدهد؛ اما ذلت را از مردمش دور مىکند. بسیجی کسی است که از همه جوانی اش، همه زندگی و درس و کارش مىگذرد، سالها در عرصه های جهاد و شهادت اتراق مىکند، تا گرد بندگی بر سیمای مردمش ننشیند.
بسیجی کسی بود که جنگید، تا زنان کشورش داغ ننگ را بر پیشانی شان نبینند.
تو که خود، زنان سرزمینت را تحقیر کردی، هر که باشی، بسیجی نبودی.
بسیجی نیستی. و هرگز هم نخواهی شد. تو چماق به دستی هستی که از مکتب خمینی، هیچ نیاموختی. رهبر تو، منصور ارضی است و سعید حدادیان. تو از اسلام تنها آن را مىدانی که در هیات رزمندگان، برایت گفته اند. نگفته اند، که آواز خوانده اند. تو را در مسجد نپرورانده اند؛ تو محصول هیات ها و مداحان بیسواد و فاسدی هستی که هر روز نوکری یکی از مراکز قدرت را مىکنند.
تو را نباید بسیجی خواند. تو بیکاره ای هستی دست پرورده هیات. از اسلام، آواز خوانی و مداحی را دانسته ای. و از شرف و مردانگی، عربده کشی های منصور ارضی را.
تو هیج وقت با ما نبودی. از بسیجی بودن هم هیچ نمىدانی. از این مردم نبودی، و هیچ وقت برای این مردم کاری نخواهی کرد.
نام ما را به خومان بازگردان.
بگذار بسیجی بودن، با نام همت ها و باکری ها بماند.
بگذار بسیجی بودن، عزیز بماند.
بگذار زنان و دختران در برابر خیانتی که تو به آنها کردی، در برابر یک بسیجی گریه نکنند.
بگذار همه ی آن فداکاری ها که دوستان و برادران و نزدیکان ما در قاموس بسیجی بودن، برای این مردم و اعتلای این مردم کردند، زیر پای تربیت نایافتگانی چون تو، نابود نشود.  

خون آن مـــــردان پایمال نشود. و روح بزرگ شان، همچنان سایه بر سر این مردم نگه دارد.
تا هیچ گاه و هیچ گاه دیگری، کفتار ها نخواهند چوب و زنجیر بر سر زنان پاکدامن سرزمین مان بکشند...
بگذار.
بگذار و فقط برو.