کلمه الله

گزارشی از حال امشب خودم:

بسمه تعالی

امشب ساعت حدود ده، رفتم روی پشت بام. یک صداهای کمی از دور مىآمد که تکبیر مىگفت. اما اطراف ما، کسی نمىگفت. من، تکیه کردم به خدای واحد جهان، و شروع کردم به الله اکبر گفتن. باز هم کسی نبود. اما چون به حق بودن راهم اطمینان داشتم، به آسمان نگاه کردم و باز گفتم. چند خانه آن طرف تر، یک خانم میانسالی آمد که لباس های شسته را از پشت بام جمع کند. دید من تکبیر مىگویم. او هم چند بار گفت. اما صدایش به جایی نمىرسید. لحظاتی بعد رفت پایین. رفت و بچه هایش را راهی کرد که بیایند الله اکبر بگویند. آنها هم دوستانشان را خبر کردند... و دقایقی بعد، محله ما پر شد از الله اکبر! ... اشک توی چشمانم جمع شده بود... با هر الله اکبری که مىگفتم، خدا را با همه وجود صدا مىزدم...

میرحسین! بیا الله را به نهضت مان وارد کنیم. و قول مىدهم که پیروز مىشویم. هر جا که خدا وارد شد، پیروزی هم خواهد آمد...

همین جا من از همه مومنین درخواست مىکنم که بیشتر و مشخص تر وارد این نهضت شوند. بیایند و برای پیروزی کلمه الله مبارزه کنند. حریف ما، کسی نیست که به راحتی تسلیم شود. بیایید و در یک مبارزه قاطعانه، خود را در چشم خدای متعال، عزیز کنید...

نکاتی هم به ذهنم رسید. ممکن است ماموران دولت، برای به زشتی کشیدن این شعار شبانه کارهایی بکنند. مثلا اوباش را راه بیندازند توی خیابان، تا به زشتی تکبیر بگویند. و مردم این را ببینند، و این حرکت زیبا، لوث شود. برای همین ، همه به هم بگویند شعار شبانه الله اکبر، فقط مختص داخل خانه و روی پشت بام هاست. و سر ساعت ده شروع و نیمساعت بعد باید پایان یابد. نباید ذکر زیبای دعاگون ما، برای حتی یک نفر که گوشه خانه اش مىخواهد بخوابد؛ ناراحتی بوجود آورد.

بیایید حواسمان باشد که اوباش و ناپاکان وارد نهضت ما نشوند.

بیایید مردانه بایستیم، و مردانه بمانیم.

تا آخر!